ابیاتی که مصراع دوم آن ها مشهورتر است

1-گر دایره ی کوزه ز گوهر سازند

از کوزه همان برون تراود که در اوست (بابا افضل)

2-با سیه دل چه سود گفتن وعظ

نرود میخ آهنین در سنگ (سعدی)

3-شکسته بال تر ز من در میان مرغان نیست

دلم خوش است که نامم کبوتر حرم است

4-هر دم که دل به عشق دهی خوش دمی بود

در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست (حافظ)

5-چنین است رسم سرای درشت

گهی پشت بر زین، گهی زین به پشت (فردوسی)

6-امیدوار بُوَد آدمی به خیر کسان

مرا به خیر تو امید نیست، شر مرسان (سعدی)

7-صوفی نشود صافی، تا درنکشد جامی

بسیار سفر باید، تا پخته شود خامی

8-در تنگنای حیرتم از نخوت رقیب

یارب مباد آن که گدا معتبر شود (حافظ)

9-در محفل خود راه مده همچو منی را

افسرده دل افسرده کند انجمنی را (قائم مقام)

10-مرو به هند و بیا با خدای خویش بساز

که (به) هر کجا که روی آسمان همین رنگ است

11-منظر دل نیست جای صحبت اضداد

دیو چو بیرون رود فرشته درآید (حافظ)

12-گویش چه گفت، گفت ار خوانی وگر برانی

از تو به یک اشاره، از ما به سر دویدن (ابن یمین)

13-در کوی تو معروفم و از روی تو محروم

گرگ دهن آلوده و یوسف ندریده (سعدی)

14-ای کلیم دل ز طور خویش پا بیرون منه

از گلیم خویش پا بیرون نمی باید نهاد (مغربی)

15-آن زلف سیه دل سبکبار

یک سر دارد هزار سودا

16-یک دل دارم هزار دلبر

یک سر دارم هزار سودا

17-باشد پس پرده گفت و گوی من و تو

چون پرده بر افتد، نه تو مانی و نه من (خیام)

18-بس تجربه کردیم در این دیر خرابات

با درد کشان هرکه در افتاد بر افتاد (حافظ)

این مثل در دوره ی صفویه، به شکل «با آل علی هر که در افتاد بر افتاد» حتی در مکاتیب سیاسی بسیار متداول بوده است. (دهخدا، علامه علی اکبر؛ امثال وحکم –ج 1، تهران؛ امیر کبیر، چاپ یازدهم، ص 342)

20-اظهار عجز پیش ستمگر روا مدار (ز ابلهی است)

اشک کباب موجب طغیان آتش است (صائب)

21-تا نگرید ابر، کی خندد چمن؟

تا نگرید طفل کی جوشد لبن؟ (مولوی)